Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ (The Black Swan)

ή Το Κύκνειο Άσμα με μία άλλη έννοια.

Εκπληκτικός ο "Μαύρος Κύκνος". Ψυχολογικό θρίλερ του Ντάρεν Αρονόφσκι στα καλύτερά του! Μου έφερε μνήμες από την "Carrie" [Έκρηξη Οργής](1976) του Μπράιαν Ντε Πάλμα και τα "Μάτια της Λώρα Μαρς" (1978) του Ίρβιν Κέρσνερ. Έχει αυτό το "evil" στοιχείο, το σκοτεινό, που καραδοκεί παντού. Είναι στον χώρο μας, στο περιβάλλον, στο υποσυνείδητο. Αυτό που κάνει το αντικειμενικό και το υποκειμενικό να γίνουν ένα συνονθύλευμα ψυχολογικής σύγχυσης και καταιγίδας. Και ο φίλος μας ο Ντάρεν κατάφερε να το αποτυπώσει στο κινηματογραφικό φιλμ.

Θυμήθηκα και τον "Θάνατο στη Βενετία" του Λουκίνο Βισκόντι. Γιατί; Γιατί το να καταλάβει κανείς την τέχνη, είναι σαν να σκαλίζει να βρει εξηγήσεις για τα μυστήρια του σύμπαντος; Πού ξεκινάει η τελειότητα και που ολοκληρώνεται το καλλιτεχνικό έργο; Ο Άσενμπαχ στην ταινία λέει ότι είναι τη στιγμή που έρχεται ο Θάνατος. Λέτε να είναι έτσι; Γι'αυτό πέθανε ο Μάλερ μετά από εννιάμισι συμφωνίες; Κι ο Μπετόβεν; Τι σημασία έχει αν είσαι συνθέτης, χορογράφος ή μπαλαρίνα; Έρχεται το χάος, το τέλος, το απόλυτο κενό μόλις φτάσει κανείς το Απόλυτα Τέλειο; Η υπαρξιακή κρίση στο έπακρον.

Λάτρεψα την ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν. Να το πάρει το Όσκαρ!
Η Μπάρμπρα Χέρσεϊ έχει τον πιο σκοτεινό ρόλο όμως. Είναι η ενσάρκωση της τρέλλας του ανολοκλήρωτου. Δείτε και τη μητέρα στο "Carrie".
Ο Βινσάν Κασέλ, σαδιστικά μαγευτικός στον ρόλο του.
Θα πω όμως ότι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι δυο συνθέτες της μαγευτικής μουσικής από την οποία ξεκίνησαν όλα, ο Τσαϊκόφσκι με την "Λίμνη των Κύκνων" του κι ο Κλιντ Μανσέλ που συνθέτει την αυθεντική μουσική της ταινίας.

Την ταινία θα την έβλεπα ξανά κυρίως για το εκπληκτικό εκείνο πλάνο λίγο πριν το τέλος της ταινίας. Απερίγραπτο, πανέμορφο, συγκλονιστικό. Όσοι την είδατε, θα ξέρετε σε ποιο αναφέρομαι.
Το σινεμά σε απογείωση! Πτήση στους σκοτεινούς ουρανούς στις ψυχές των χαρακτήρων του έργου κι ένα κινηματογραφικό pas de deux με αρχιχορευτές το Σινεμά και τον Θεατή. Αξίζει!

Δεν υπάρχουν σχόλια: